Mijn naam is Michele en ondanks het feit dat ik geen medici ben, kan ik wel spreken uit eigen ervaring. Momenteel zit ik zelf al jaren in de fertiliteitsmolen; gestart met een fertiliteitsonderzoek van een aantal maanden, waaronder het tracken van je cyclus, bloedonderzoeken en inwendige echo’s om te kijken waarom een positieve zwangerschapstest uitbleef.
Hierna volgde een HSG onderzoek, waarbij ze je eileiders doorspoelen met contrastvloeistof op zoek naar een eventuele verstopping. Ondertussen werd ook de kwaliteit van sperma van mijn vriend getest. Maar ‘helaas’; bij alle onderzoeken van mij en mijn vriend werd niks gevonden en werden we naar huis gestuurd met de stempel ‘onverklaarbare onvruchtbaarheid’.
Inmiddels hebben we een aantal IUI-trajecten (Intra-uteriene inseminatie) achter de rug, waarbij de bevruchting niet in een laboratorium plaatsvindt, maar in je lichaam door middel van inseminatie. Ook dit mocht bij ons niet baten en na drie behandelingen zijn we overgestapt naar IVF (in-vitrofertilisatie). Dit is een vruchtbaarheidsbehandeling waarbij de bevruchting buiten het lichaam plaatsvindt door middel van hormoontoediening bij de vrouw. De bevruchting vindt plaats op een schaaltje in het lab van het ziekenhuis- niet erg romantisch dus.
Een behoorlijk intensief traject, waar we nog middenin zitten.